Dat was het dan - 21-12-2018

Dat was het dan, vandaag is de laatste échte dag hier en morgen slaap ik weer in m'n eigen bedje. Vier maanden en één week ben ik in totaal weg geweest. Heel cliché (maar toch echt waar), is het toch voorbij gevlogen nu. Terwijl ik halverwege nog wel eens gemopperd heb dat het nog zo lang zou duren, zo zie je maar.

Deze week waren mijn collega's al de hele week druk met dat het de laatste week zou zijn. 'Ja A., wen er maar vast aan, want volgende week is Janneke er niet meer om je te troosten.' Omdat sommige scholen hier deze week al gesloten zijn, waren er maar weinig kinderen op het dagverblijf deze week. Gelukkig heb ik de kinderen waar ik goed mee klikte (ofwel m'n vriendjes :) nog allemaal kunnen zien.
Ook heb ik deze week nog een bijzondere situatie meegemaakt, er is een kindje dat als ze verdrietig is pas heel laat ademhaalt en gaat huilen, en daarvoor dus stopt met huilen, ofwel 'breath holding spells'. Eigenlijk gaat dit altijd wel goed en lost ze dit zelf op. Gisteren lukte dit haar niet en duurde het ook langer dan normaal, ik heb toen in haar gezicht geblazen en meteen haalde ze weer adem en moest ze hard huilen. Daarna was ze gelukkig wel snel getroost (ze is dan ook een van mijn beste vriendinnetjes hier).

Vandaag was het kerstfeest en onze laatste dag, het was dus een beetje dubbel. Toen we binnenkwamen gaf Annie ons allebei meteen een cadeautje omdat ze zo fijn met ons op de groep heeft samengewerkt. Ik heb een hele mooie armband gekregen, heel minimalistisch, maar door Annie heel goed bij mij uitgekozen. Na de lunch hebben we nog wat foto's gemaakt, omdat Christine dit heel graag wilde. Daarna hebben we de cadeau's van secret santa uitgepakt, ik van Coralie hele fijne bad- en douchegel gekregen. En tot onze verbazing kregen we nóg meer cadeautjes, van Christine hebben we een leuke kerstpop gekregen. Ook hebben we van de moeder van Asia een zelfgemaakte olifant gekregen, dit vond ik heel erg lief. Toen we afscheid namen merkte ik dat vooral Annie en Coralie het heel jammer vonden dat we weg gingen, met hun had ik ook het meest samengewerkt en een goede band opgebouwd. Annie zei dat ze ons heel erg ging missen op de groep en dat ze op 3 januari (als de vakantie voor hun over is) nog flink zal moeten puzzelen zonder ons.

Het was mij hier al snel duidelijk dat ik het het leukst vind om met de jongere kinderen te werken, dus nadat er in september een wisseling in de groepen kwam omdat de oudste kinderen naar de basisschool gingen voelde ik me al snel beter op mijn plek. Je merkt dat de jongere kinderen vaak langer de tijd nodig hebben om aan je te wennen, en dat ze (ondanks dat ze iedereen toestaan) vaak wel een voorkeur hebben voor één persoon. je mag als pm'er geen voorkeurskinderen hebben, maar toch heeft iedereen stiekem wel een paar kinderen waarmee ze net die extra klik hebben die er bij de andere kinderen op de normale manier is. Bij mij waren dit Amy, Ella en Aurora. De ene komt altijd naar mij toe gerend als ze verdrietig is en wordt bij mij het snelst rustig, de ander weet dat ik haar altijd eten geef dus is vanuit daar snel aan mij gewend en komt vaak even knuffelen en spelen, en de laatste vond mij vanaf de eerste minuut die ze binnenkwam al het allerleukst van iedereen. Als ik aan deze dingen denk vind ik altijd weer dat werken in de kinderopvang (of in de sociale sector algemeen) zo'n speciaal werk is, en dat de band die je met de kinderen opbouwt heel bijzonder is. 

Ik ben blij dat ik naar het buitenland ben geweest, maar vind het na vier maanden ook wel weer mooi geweest. Ik kan niet zeggen dat ik hier in de kinderopvang veel heb geleerd (of: dingen die ik toe zou kunnen passen in Nederland). Wel vond ik het samenwerken in een klein team heel fijn en ben ik blij dat ik op een kleine locatie stage kon lopen. Ik voelde me al snel thuis en heb veel gesprekken gehad met iedereen over van alles en nog wat. Ik heb dus wel degelijk iets geleerd in communiceren in zowel een formele als informele manier op stage en kan hier zeker iets mee in Nederland.
Ik denk niet dat ik een volgende keer nog voor Malta zou kiezen, het is me hier toch wat te warm hoor. Daarnaast past de zuidelijke manier van pedagogisch werken niet zo bij mijn visie op kinderopvang. Toch is het goed om dit gezien te hebben en te weten hoe het in andere landen wordt aangepakt. Want ook al zou ik het zo niet doen, de kinderen en de ouders hier zijn heel tevreden dus binnen deze cultuur past de manier van werken heel goed.
Of ik zelfstandiger ben geworden? Vast wel, want ik weet nu eindelijk hoe een wasmachine werkt, hoe je dweilt met een stok en doek (grom) en heb elke week boodschappen omhoog gesjouwd. 

Tot morgen allemaal :)

-Janneke