Dat heb ik weer... - 22-9-2018

Nu ik donderdag net van mijn verkoudheid af was stond me weer iets nieuws te wachten, en nee, niet nog een verkoudheid, maar een buikgriep. Bah.

Ik was donderdag dus hartstikke beroerd, heel erg balen natuurlijk want we wilden gaan paardrijden donderdagavond. Ook was de taxi al geboekt, en binnen minder dan 24 uur afzeggen kost alsnog geld. Net voordat het tijd werd om naar de bus te gaan lopen kwam alles eruit (wat niet veel was, aangezien ik niks had gegeten die dag), maar omdat ik me daarna weer wat beter voelde besloten Suzanne en ik om ook een taxi te boeken voor de heenweg, zodat ik in ieder geval niet in de bus hoefde.

Eenmaal in de taxi voelde ik me weer misselijk worden, maar Suzanne had er ook last van zei ze, dat kwam gewoon door de rijkunsten van de chauffeur. Maar zo'n tien minuten later piepte ik benauwd naar Suzanne dat dit echt niet goed was,  'Huh, moet je spugen dan?' vroeg ze. En ik kon alleen nog maar knikken, bang om m'n mond open te doen. Helaas kon de bestuurder net niet op tijd van de weg af en heb ik de taxi en mezelf toch een beetje ondergeknoeid, en daarna de weg ook nog. De chauffeur was gelukkig helemaal niet boos en had babydoekjes bij zich en heeft toen de taxi een beetje schoongemaakt. Hij zei dat dit normaal 50 euro extra koste, maar dat hij dat nu niet ging indienen. Dat zal hem namelijk ook wel geld kosten, want dan kan hij geen rit doen als zijn auto wordt schoongemaakt. Vijf minuten later waren we gelukkig op de manage.

We hebben daar nog even moeten wachten, maar daarna kreeg iedereen een paard toegewezen, ik mocht op Ollie. Gelukkig maar dat Mario Ollie vasthield, want die had er flink in in en wilde de hele tijd graag sneller en verder vooruit. Tijdens het paardrijden had ik wel wat last van mijn buik, maar was ik gelukkig niet meer misselijk.
Na anderhalf uur waren we weer op de manage en hebben we een nieuwe taxi moeten bestellen, omdat we veertig minuten later dan verwacht terug waren. Gelukkig was deze er snel, en nét op tijd bij ons appartement. Ik denk dat het anders weer een herhaling van de heenweg was geworden.

Vrijdag was ik ook nog beroerd en heb ik niet zo veel gedaan. Na een middagdutje van twee (!) uur heb ik een tomatensoepje gegeten en daarna heb ik nog wat gelezen.

Vandaag voel ik me gelukkig al wat beter, nog steeds niet helemaal fit, en ik heb ook nog geen honger. Maar ik heb in ieder geval niet meer zoveel buikpijn en ben ook niet meer misselijk. Gelukkig maar, want anders was dat nog wat geworden op stage volgende week.
Eigenlijk heb ik niet zo'n zin in stage, na wat er woensdag met Christine is gebeurd. Maar ik denk dat het toch wel goed zal komen, en dat ze het niet zo bedoelde als het bij ons overkwam. Ook is het fijn om stage te lopen omdat de dag dan wat sneller voorbij gaat, en de week op die manier ook. Deze week wordt nog een beetje afzien, en daarna gaan de peuters naar Kindergarten en wordt het wat rustiger op het dagverblijf zei Leanne. Laten we dat maar hopen dan.

Inmiddels zijn we hier al een maand! Dat ging toch best wel snel, al gaat het gevoelsmatig niet zo snel als je midden in de week zit. Nog maar iets meer dan 3 maanden te gaan, maar die laatste paar weken zullen sowieso wel snel gaan, dan zullen we toch al bezig zijn met naar huis gaan.

Gelukkig staat er de komende tijd genoeg op de planning:
Over twee weken komt de vader van Suzanne, en de week daarna komen papa, mama en Geeke. Twee weken daarna hebben we weer een lang weekend vrij, en twee weken daarna komt de moeder van Suzanne, en mama een week later. En dan is het nog maar drie weken voordat het de laatste week is, dus als je op die manier nadenkt gaat het heel snel.

Want hoe leuk deze ervaring ook is, ik ben er inmiddels toch achter dat ik niet gemaakt ben voor dit weer; ik hou helemaal niet van zon en heet ,dus waarom ik ook alweer had besloten naar Malta te gaan?
Ook past deze manier van werken niet zo bij mij, merk ik. Het is te doen voor nog drie maanden, maar daarna niet meer.
En ik merk dat mijn lichaam mijn eigen bed toch ook wel mist; ik word minimaal drie keer per nacht wakker, en heb 's ochtends altijd last van mijn nek.

Al zal er in Nederland ook weer genoeg te klagen zijn; vroeg opstaan, die lekkere Nederlandse bussen (grom), weer werken op zaterdag (doei, nachtrust) en naar het orkest op woensdag, en misschien ook nog wel ergens een rijles tussendoor? Oh, en in Nederland lopen we binnen een mum van tijd ook weer stage voor 24 uur per week, met nog twee dagen school, dus een vermoeiende tijd wordt het zeker.

Net heb ik nog wat gewerkt aan mijn integrale opdracht, en mijn hele takenlijst van Nederlands weggewerkt. In de tussentijd wat wasjes, en straks nog de boodschappen. Voor de rest zal het niet veel spannends meer worden denk ik, nog goed uitzieken en wat series kijken, en dan maandag weer (met enige tegenzin) aan de bak.

-Janneke